Fysieke en sociale veiligheid voor kinderen en medewerkers.

Je hebt het vast gelezen. Een leraar in Frankrijk wordt onthoofd, omdat hij een cartoon heeft laten zien. Onbedoeld schoffeert hij een aantal mensen. Natuurlijk nooit bedoeld om anderen te kwetsen, maar het gebeurt wel. En met rampzalige gevolgen. 

Bij Ante hadden we het laatst over het afnemen van vragenlijsten bij kinderen en medewerkers. Voelt een kind zich okee? Voelt de juf zich okee? Want in een situatie van wederzijdse acceptatie kan zowel de juf als het kind maximaal tot ontwikkeling komen. 

Want wat als je voortdurend bang moet zijn dat er iets met je gebeurt?

Wat als een kind voortdurend bang moet zijn voor agressie of pestgedrag van andere kinderen? Wat als een kind bang moet zijn voor de eisen van de leerkracht? Wat als een angstig kind ‘s nachts in bed plast omdat het bang voor de meester of juf is? Wat verschrikkelijk toch?

En gelukkig speelt het niet bij Ante, maar wat als een leerkracht een kind uit onmacht verkeerd behandelt? Dat wil je toch niet?

Maar wat als een ouder in Frankrijk een leerkracht verkeerd behandelt? Wat als een leerkracht binnen onze club zich onveilig voelt vanwege een verkeerde benadering door een groep kinderen? Door een verkeerde benadering door een collega of een ouder? Ook die leerkracht wordt angstig en onzeker en gaat anders handelen. Want angst verlamt! Angst maakt dat je niet durft te zijn wie je eigenlijk echt bent. En is dat niet wat we juist voor ogen hebben? Dat ieder mag zijn wie hij of zij ten diepste is? Is vrijheid en het accepteren van elkaars verschillen juist niet het grote goed van onze Nederlandse samenleving? 

Is dit niet de kracht van ons openbaar onderwijs? En natuurlijk binnen het kader van respectvol met elkaar omgaan. Onze vrijheid mag nooit ten koste van de vrijheid van een ander gaan. In verbinding met elkaar is veel mogelijk, wanneer we elkaar respectvol benaderen. Maar als we in onze verandering, vernieuwend, betekenisvol en talentvol bezig zijn, kan het zijn dat je een ander onbedoeld kwetst of schaadt. Maar dan pakken we toch niet meteen een mes om een ander ff mores te leren? Dan drink je toch samen een kop koffie, benoem je wat je dwars zit en los je dat samen op? Omdat mijn vrijheid niet ten koste van de vrijheid van die ander mag gaan? Omdat mijn respect voor de ander ook vraagt om het respect van de ander? 

Veiligheid kan alleen zijn waar mensen oog voor de ander hebben. Waar we het beste met elkaar voor hebben. Waar we elkaar de kans geven om te worden wie we zijn. Waar we vertrouwen dat we elkaar het beste toewensen. En ja overal zeggen we wel eens iets wat een ander anders kan opvatten dan we bedoelden. Ieder maakt wel eens een foute grap die niet kan. Maar dan kan je dat toch samen uitspreken? 

Laten we rekening houden met elkaars gevoelens, elkaars waarden en diepe overtuigingen. En laten we gewoon tegen elkaar zeggen: ‘Au, wat je nu doet of zegt, raakt me, doet me zeer. Wil je dat niet meer doen?’ 

En laat de ander dan sorry zeggen, zo had ik dat niet bedoeld. Net zoals kinderen dat op school leren, kunnen we dat als volwassenen toch ook samen doen? Volgens mij kunnen we als volwassenen nog veel van kinderen leren.

Ik voel me veilig binnen Ante. Ik ben er trots op dat veel kinderen en medewerkers zich veilig voelen binnen Ante. Maar ik streef naar: ‘alle kinderen en medewerkers binnen Ante voelen zich veilig en mogen zijn wie ze zijn, binnen de grenzen van de veiligheid van de ander’. Want een ander pijn doen, mag nooit ons uitgangspunt zijn. Dat kan nooit onze bedoeling zijn. Tenzij dat je door een pijnlijke ingreep de ander het leven redt. Want we zijn bedoeld om te leven. Samen te leven. Samenleving heet dat. Laten we dat dan ook doen.