Communiceren is lastig. Je moet rekening houden met de personen die je boodschap ontvangen. En zeker aan het einde van het schooljaar wanneer iedereen moe is. Hoe doe je dat goed?

Ja, wat is goed? En wie ben ik om te vertellen wat goed is? Ik zeg altijd: ‘Blijf dicht bij je gevoel. Je voelt tijdens een gesprek aan wat je gesprekspartner wel of niet aan kan.’ Ergens in je onderbuik voel je dat. Heb je dat niet? Dan weet ik niet hoe ik je dat moet uitleggen. Het lijkt me dan ook verstandig dat je je in deze periode onthoudt van lastige boodschappen.

Laatst hoorde ik één van de Ante-directeuren zeggen:’ Je moet mee kunnen buigen als riet in de wind.’ Ik vond dat een hele mooie beeldspraak. In zo’n situatie moet je mee kunnen bewegen zonder dat de relatie verbroken wordt.

Want hoe vaak lopen relaties niet stuk op een gebrek aan goede communicatie? Op je niet in kunnen leven in die andere persoon aan de andere kant van de tafel? Inlevingsgevoel, daar draait volgens mij alles om. Niet je eigen doel willen halen, maar aanvoelen wat je boodschap met die ander doet.

En dat vraagt om meebewegen. Meebewegen als riet in de wind. Want Bob Dylan zong al eens: ‘All we are, is dust in the wind.’ Maak je zelf niet groter dan je bent. Houd rekening met die ander, die jouw boodschap moet ontvangen. Beweeg zonodig mee als riet in de wind. Dan haal je samen het doel met behoud van de relatie.

Onderzoek wijst uit dat veel twintigers en dertigers naar programma’s van omroep Max kijken. Een omroep die juist programma’s maken voor vijftigplussers.

Dat veel jongvolwassenen naar programma’s van omroep Max kijken, lijkt voor te komen uit even niks hoeven. De hele week wordt er veel van jonge mensen gevraagd. Op het moment dat ze omroep Max aanzetten, hoeft er niets. Alleen maar kijken.

Zelf kijk ik ik de eerste vakantiedagen ook altijd oude films die ik al tien keer gezien heb. Het geeft mij het gevoel, dat ik even niks hoef. Even terug naar mijn eigen visie waaruit ik,werk. Zoeken naar die oude beelden die mijn visie weer versterken.Want de kracht van je visie wordt niet bepaald door het aantal volgers van je ideeen, maar door de kracht en vastberadenheid waarmee je zelf in die visie gelooft.

Iedereen wil wel af en toe even bijkomen, even opladen, zodat je daarna weer door kan met het streven naar het realiseren van die visie, je levensdroom. En daarvoor moet je de batterij steeds weer opladen, steeds weer nieuwe energie vinden.De een doet dat door de eenzaamheid van de natuur te kiezen, een ander door omroep Max te kijken en ik door ff oude films te kijken die me telkens weer inspireren om door te gaan om de wereld elke dag een stukje beter te maken. Even geen verantwoordelijkheid, maar vluchten in een korte periode voor jezelf. Om weer datgene terug te vinden wat je drijft. Voor mij is dat het geluk van kinderen realiseren door te streven naar maximale ontwikkelkansen voor alle kinderen.

En dan kijk ik ff Man on Fire, Deja Vu, Armageddon, Bruce Willis, Robin Hood, The Replacements, Harry Potter, Lord of the Rings, The Wolverine, Kingdom of heaven, the lone Ranger. Films van mannen die er voor gaan om recht te doen in een wereld van onrecht. Films waarin het goede het kwade overwint. Waarom? Om weer op te laden, om weer te kunnen knokken voor gelijke kansen voor alle kinderen. Hoe laad jij de batterij weer op? Want zonder opladen, gaat het mis.

Helaas zijn we geen Gandhi’s, geen moeder Theresa, we zijn doodgewone mensen, die knokken voor het realiseren van onze visie. Ons geloof dat alle kinderen maximale ontwikkelkansen verdienen. Die visie mag ik en ook jij nooit loslaten. Daardoor maken we ook morgen weer het verschil. Maar vandaag mogen we ff opladen. Morgen gaan we er weer voor 100% voor.